Część Pierwsza

Od trzech miesięcy była w Anglii. Poznała wszystkie dziewczyny na uniwersytecie, chłopacy również dawali o sobie znać, jednak ona tęskniła za nim- za słoweńskim skoczkiem, który w ten weekend był w Polsce. Zawody oglądała w internecie, gdyż nie było możliwości ich oglądania w angielskiej telewizji.  Jej telefon zawibrował na parapecie. Podeszła i wzięła go do ręki. Uśmiechnęła się widząc zdjęcie Jurija.

„ Myślę o tobie i to daje mi sił do latania. J.”

„ Ja przez ciebie nie mogę się skupić na nauce. Przyjadę na niedługo. Znów się zobaczymy. O.”

„ Już odliczam minuty. J”

Zrobiło jej się ciepło na sercu. Czuła, że to ten prawdziwy, jedyny w jej życiu. Przy nim czuła się wyjątkowo, ale i swobodnie. Kiedy wróciła do domu na święta, dwa tygodnie temu, to przyszedł do niej prawie od razu i wyszli na długi spacer. To ona zaczęła wojnę na śnieżki i to ona ją przegrała nokautem. Oboje leżeli na śniegu i głośno się śmiali.

W jego towarzystwie czuła się beztrosko i bezpiecznie. Czy to możliwe, że wciąż nie są razem? Owszem. Ona nie zdecydowała się na ten związek na odległość.  Wiedziała, że to mogłoby się nie udać. Chciała zobaczyć czy kontakt przetrwa. Jeżeli tak, to wskazuje tylko na jedno -  że są sobie pisani.

Włączyła laptopa i otworzyła stronkę internetową na której mogła oglądać skoki narciarskie online. Nadszedł czas na skok Jurija. Widziała skupienie na jego twarzy. Serce jej stanęło kiedy się wybił. Trzymała mocno kciuki, aż pobladły jej kostki. Nagle dostał podmuchy wiatru z różnych stron i spadł na bulę. Olivia niedowierzała w to co widziała. Jurij  leżał nieprzytomny na skoczni. Wszyscy kibice byli przerażeni. Po chwili obok niego pojawili się lekarze z noszami. Położyli go na nie i zeszli poza bandę. Do jej oczu zaczęły napływać łzy. Miała ochotę spakować i jechać do niego, ale nie dostałaby wolnego na uniwersytecie.

Godzinę po zakończeniu skoków, zadzwoniła do jego ojca. Miała nadzieje, że odbierze i wszystko jej opowie.

Wybrała jego numer i odczekała kilka sygnałów.

- Dzień dobry panie Miranie, z tej strony Olivia. – powiedziała do słuchawki lekko trzęsącym głosem 0 Wie pan już co z Jurijem?

- Witaj, tak wiem. Ma wstrząśnienie mózgu i jest trochę poobijany. – odetchnęła z ulgą, że nic mu się groźnego nie stało.

- Odzyskał przytomność?

- Tak, już nawet żartuje sobie – zaśmiał się Miran Tepes.

- Niech pan go ode mnie pozdrowi i przeprosi. Uczelnia mnie nie puści ponownie, wykorzystałam już wolne…

- Na pewno zrozumie. Pozdrowię go.

- Dziękuję, do widzenia.

- Do usłyszenia.

Opadła na łóżko i wpatrywała się tępo w przeciwną ścianę. Zastanawiała się co by było, gdyby jednak stało mu się coś poważnego? Co by wtedy zrobiła?

Z pewnością olała by szkołę , narażając się na wyrzucenie z niej i pojechałaby do niego.

- Masz pozdrowienia od Olivii – jego ojciec wszedł do Sali, gdzie leżał. – I przeprasza cię, ale nie może póki co wyrwać się ze szkoły.

On nic nie odpowiedział tylko przytaknął na znak zrozumienia jego słów. Rozumiał jej sytuację i doskonale pamiętał zasady jakie panowały na jej uniwersytecie. Pamiętał to jak wygłupiał się przy niej, czytając ten cały regulamin.

- Podasz mi telefon? – powiedział do ojca, a ten przytaknął. Podał mu z kurtki komórkę.

Jurij odblokował klawiaturę i wpatrywał się w wyświetlacz. Na tapecie miał ją, przytulającą się do niego.

Obiecał sobie, że wytrzyma te trzy lata. Obiecał, że będzie silny i poradzi sobie z tym. Że będzie tęsknił to było wiadome.

Bo jest na kogo. – powtarzał.

______

miło, że chociaż jedna osoba tu jest! :)